اقیانوس های وسیع زمین بیشتر مساحت کره آبی را به خود اختصاص داده اند. کره زمین دارای ۷ اقیانوس است:
- قطب شمال
- اقیانوس اطلس شمالی
- اقیانوس اطلس جنوبی
- اقیانوس آرام شمالی
- اقیانوس آرام جنوبی
- هند
- جنوبی
همه ما اقیانوس را با رنگ آبی چشم نواز آن می شناسیم اما رنگ اقیانوس همیشه آبی نیست. چرا رنگ اقیانوس ها در نقاط مختلف متفاوت است؟ در این مقاله این موضوع را بررسی می کنیم.
آیا اقیانوس واقعا آبی است؟
اولا، به گفته ژن کارل فلدمن، اقیانوس شناس ناسا، درک این نکته ضروری است که آب اقیانوس به طور طبیعی آبی نیست. در واقع واضح است رنگ سطح اقیانوس به عواملی مانند عمق، مواد و آنچه در زیر آن است بستگی دارد. بنابراین، حتی اگر آبی به نظر برسد، اقیانوس اساساً شفاف است.
همچنین سیاره ما دارای ۳ دریا با رنگ هایی متفاوت است که به همان رنگ نام گذاری شده اند.
- دریای سرخ: ترکیبی از شن و ماسه بیابانی که در دریا می‌وزد و سیانوباکتری‌ها رنگ مایل به قرمز ایجاد می‌کند.
- دریای سفید: آب اغلب یخ زده ظاهری سفید به دریا می دهد.
- دریای زرد: دریا به دلیل مقدار زیادی خاک غنی از مواد معدنی که از رودخانه ها به آن می ریزد، زرد است.
چرا اقیانوس آبی به نظر می رسد؟
در فیزیک پایه، یک لیوان آب شفاف به نظر می رسد زیرا نور مرئی به راحتی از آن عبور می کند. با این حال، هنگامی که نور خورشید با آب اقیانوس تعامل می کند و از پایین منعکس نمی شود، توهم رنگ آبی را ایجاد می کند. این به این دلیل اتفاق می افتد که نور خورشید از طول موج های مختلفی تشکیل شده است که طول موج های کوتاه تر به صورت نور آبی و سبز ظاهر می شود. در غیاب مواد دیگر، طول موج‌های کوتاه‌تر بیشتر پراکنده می‌شوند و اقیانوس را آبی نشان می‌دهند. طول موج های قرمز طولانی تر در نزدیکی سطح جذب می شوند.
عمق اقیانوس چه نقشی در رنگ آن دارد؟
عمق اقیانوس و ترکیب کف آن رنگ های مختلف روی سطح آن را تعیین می کند. در حالی که مناطقی مانند اقیانوس اطلس ممکن است آبی تیره را نشان دهند، مناطق گرمسیری ممکن است آبی درخشان یا روشن‌تر داشته باشند. به عنوان مثال، رنگ فیروزه‌ای در آب‌های یونان از ویژگی‌های بازتابی کف دریا ناشی می‌شود، چه ماسه سفید یا سنگ. هنگامی که نور به کف دریا برخورد می کند، به عقب منعکس می شود و سایه های آبی روشن زیبایی ایجاد می کند. با این حال، بیشتر اقیانوس آبی تیره یا کاملاً تیره است زیرا نور خورشید تلاش می کند تا از ارتفاع ۶۵۶ فوتی عبور کند.
رنگ اقیانوسی میزان آلودکی آن را نشان می دهد
جدا از اپتیک، توجه به این نکته مهم است که اقیانوس به ندرت شفاف است. پر از حیات میکروسکوپی، رسوبات معلق یا آلاینده است. اقیانوس شناسان، مشابه پزشکان، از رنگ سطح اقیانوس برای درک سلامت آن استفاده می کنند.
مرکز پرواز فضایی گودارد ناسا ، از تصاویر ماهواره‌ای با استفاده از حسگر میدان دید وسیع (SeaWiFS) برای مطالعه رنگ‌های اقیانوس استفاده می‌کند. این الگوها مناطقی را نشان می‌دهند که رسوبات و رواناب ممکن است آب را قهوه‌ای رنگ کند یا فیتوپلانکتون‌ها، گیاهان میکروسکوپی، رشد می‌کنند و رنگ سبز روشنی می‌دهند.
فیتوپلانکتون ها با کلروفیل انرژی خورشیدی را از طریق فتوسنتز جذب می کنند و آب و دی اکسید کربن را به ترکیبات آلی تبدیل می کنند. این فرآیند که برای نیمی از اکسیژن زمین حیاتی است، رنگ های مختلفی به آب می دهد، از سبز تا زرد، قرمز یا قهوه ای. غلظت فیتوپلانکتون‌ها بر رنگ اقیانوس تأثیر می‌گذارد که از سبز-آبی تا سبز متغیر است و غلظت‌های بالا نشان‌دهنده مشکلات بالقوه است. آلودگی می تواند منجر به فیتوپلانکتون بیش از حد شود و باعث کاهش اکسیژن شود.
تاثیر تغییر آب و هوا
در ۵۰ سال گذشته، مناطقی از اقیانوس با کاهش اکسیژن چهار برابر افزایش یافته است و به اندازه اتحادیه اروپا است. این تغییر که با افزایش دمای اقیانوس ها به دلیل تغییرات آب و هوایی مرتبط است، ممکن است اکسیژن کمتری را در آب گرمتر پشتیبانی کند. مناطق ساحلی شاهد فیتوپلانکتون هایی هستند که به تعادل اکولوژیکی کمک می کند. با این حال، فیتوپلانکتون بیش از حد می تواند این تعادل را مختل کند.
در یک نقشه مناطقی با کمترین تأثیر انسانی شناسایی می شود و شفاف ترین آب اقیانوس را در سطح جهان نشان داده می شود. در سواحل جزیره ایستر در جنوب شرقی اقیانوس آرام، شفافیت و عمق آب ناشی از موقعیت مرکزی آن در یک چرخش وسیع اقیانوسی است. این امر اختلاط لایه های اقیانوس را به حداقل می رساند و از بالا آمدن مواد مغذی از اعماق جلوگیری می کند. این محیط بکر، همراه با عمق، به اقیانوس سایه نیلی بی نظیری می بخشد – چیزی که فلدمن به عنوان عمیق ترین آبی قابل تصور توصیف می کند.
منابع
