خون افراد با طول عمر استثنایی تفاوت های کلیدی را نشان می دهد

صدساله‌ها که سابقاً به عنوان یک پدیده نادر در نظر گرفته می‌شدند، اکنون به عنوان گروهی پررشد در جمعیت جهان شناخته می‌شوند. در واقع، آن‌ها سریع‌ترین گروه جمعیتی در حال رشد در جهان هستند و از دهه ۱۹۷۰ هر ده سال یکبار تعداد آن‌ها دو برابر می‌شود.

مدت زمانی که انسان‌ها می‌توانند زندگی کنند و عوامل تعیین‌کننده یک زندگی طولانی و سالم چیستند، همیشه موضوع جالبی بوده است. افلاطون و ارسطو درباره پیری و زندگی طولانی بیش از ۲۳۰۰ سال پیش بحث کرده و نوشته‌اند.

با این حال، تلاش برای درک رازهای پشت طول عمر استثنایی آسان نیست. این شامل آشکار کردن تعامل پیچیده بین استعداد ژنتیکی و عوامل سبک زندگی و نحوه تعامل آنها در طول زندگی یک فرد است.

آخرین مطالعه ما که در GeroScience منتشر شده است، برخی از نشانگرهای زیستی معمول مانند سطح کلسترول و گلوکز را در افرادی که بیش از ۹۰ سال زندگی می‌کنند، شناسایی کرده است.

صدساله‌ها و صد ساله‌ها مورد توجه زیادی از سوی دانشمندان بوده‌اند زیرا به ما کمک می‌کنند تا بفهمیم چگونه می‌توانیم طولانی‌تر زندگی کنیم و شاید چگونه زندگی سالم‌تری داشته باشیم. تا به امروز، مطالعات روی صدساله‌ها اغلب کوچک بوده و بر روی گروه‌های منتخب متمرکز بوده است، مثل حذف افراد صد ساله ساکن در خانه‌های سالمندان.

مجموعه داده‌های بزرگ

مطالعه ما بزرگ‌ترین مطالعه‌ای است که پروفایل‌های نشانگر زیستی مادام‌العمر را بین افراد غیرمعمول با عمر طولانی و همسالان جوان‌ترشان مقایسه می‌کند.

ما نمایه‌های نشانگرهای زیستی افرادی را که بیش از ۱۰۰ سال زندگی می‌کردند با همسالان کوتاه‌ترشان مقایسه کردیم و رابطه بین پروفایل‌ها و احتمال زندگی به یک صدسالگی را بررسی کردیم.

تحقیقات ما شامل داده‌های ۴۴۰۰۰ سوئدی است که در سنین ۶۴ تا ۹۹ سال تحت ارزیابی سلامت قرار گرفتند – نمونه‌ای از به اصطلاح کوهورت آموریس.

این شرکت‌کنندگان از طریق داده‌های ثبت سوئد تا ۳۵ سال پیگیری شدند. از این افراد، ۱۲۲۴ نفر یا ۲.۷ درصد تا ۱۰۰ سال عمر کردند. اکثریت (۸۵ درصد) صدساله‌ها زن هستند.

دوازده بیومارکر خون مربوط به التهاب، متابولیسم، عملکرد کبد و کلیه و سوء تغذیه و کم‌خونی احتمالی گنجانده شدند. همه اینها در مطالعات قبلی با پیری یا مرگ مرتبط بوده‌اند.

یک نشانگر زیستی مرتبط با التهاب، اسید اوریک است، محصول جانبی هضم برخی غذاها.

ما همچنین کلسترول تام و گلوکز و همچنین آلانین آمینوترانسفراز (Alat)، آسپارتات

آمینوترانسفراز (Asat)، آلبومین، گاما گلوتامیل ترانسفراز (GGT)، آلکالین فسفاتاز و نشانگرهای وضعیت و عملکرد متابولیک را اندازه‌گیری کردیم. عملکرد کبد. (Alp) و لاکتات دهیدروژناز (LD).

کراتین که با عملکرد کلیه مرتبط است. آنها همچنین غلظت آهن و کل آهن (TIBC) را که با کم‌خونی مرتبط است مورد مطالعه قرار دادند. سرانجام، ما همچنین آلبومین بیومارکرهای تغذیه‌ای را بررسی کردیم.

معماها

ما به طور کلی دریافتیم که افرادی که به یک صدسالگی رسیده‌اند، سطح گلوکز، کراتینین و اسید اوریک کمتری نسبت به همسالان کوتاه‌ترشان دارند. اگرچه میانگین مقادیر بیشتر نشانگرهای زیستی بین افراد صدساله و غیر صدساله تفاوت معنی‌داری نداشته‌اند، افراد صدساله به ندرت مقادیر قابل توجهی بالاتر یا پایین‌تر را نشان داده‌اند.

به عنوان مثال، تعداد بسیار کمی از افراد صد ساله در دوره‌های گذشته دارای سطح گلوکز بالای ۶.۵ یا سطح کراتینین بالای ۱۲۵ بودند.

برای بسیاری از نشانگرهای زیستی، هم سن و هم افراد غیر صد ساله ارزش‌هایی دارند که در عمل بالینی به خوبی در نظر گرفته نمی‌شوند. این احتمالاً به این دلیل است که این دستورالعمل‌ها بر اساس جمعیت جوان‌تر و سالم‌تر است.

هنگام بررسی اینکه کدام نشانگرهای زیستی با احتمال رسیدن به ۱۰۰ سال مرتبط است، دریافتیم که همه نشانگرهای زیستی به جز دو (آلات و آلبومین) از ۱۲ بیومارکر ارتباطی با احتمال رسیدن به ۱۰۰ سال نشان دادند. این حتی اگر سن، جنسیت و بیماری در نظر گرفته شود.

افرادی که کمترین میزان کلسترول و آهن را در بین پنج گروه داشتند، نسبت به افرادی که بالاترین سطح را داشتند، کمتر به سن ۱۰۰ سالگی رسیدند. در همین حال، افرادی که دارای سطوح بالای گلوکز، کراتینین، اسید اوریک و نشانگرهای عملکرد کبد هستند نیز شانس صد ساله شدن را کاهش می‌دهند.

به طور مطلق، تفاوت برای برخی از نشانگرهای زیستی نسبتاً کوچک است، برای برخی دیگر تفاوت‌ها تا حدودی قابل توجه‌تر است. به عنوان مثال، برای اسید اوریک تفاوت مطلق ۲.۵ درصد است. این بدان معناست که افراد در گروهی که کمترین اسید اوریک را دارند، ۴ درصد شانس ۱۰۰ سالگی را دارند، در حالی که در گروهی که بالاترین سطح اسید اوریک را دارند، تنها ۱.۵ درصد به ۱۰۰ سالگی می‌رسند.

اگرچه تفاوت‌هایی که ما کشف کردیم به طور کلی بسیار اندک بوده، اما آنها ارتباط احتمالی بین سلامت متابولیک، تغذیه و طول عمر استثنایی را نشان می‌دهند. با این حال، این مطالعه اجازه نمی‌دهد تا هیچ نتیجه‌ای در مورد اینکه کدام عوامل یا ژن‌های سبک زندگی مسئول ارزش‌های نشانگرهای زیستی هستند، انجام شود.

با این حال، منطقی است که فرض کنیم عواملی مانند تغذیه و مصرف الکل نقش دارند. احتمالاً با افزایش سن، نظارت بر ارزش کلیه و کبد و همچنین گلوکز و اسید اوریک ایده بدی نیست. با این حال، شانس احتمالاً در مرحله‌ای در رسیدن به سن استثنایی نقش دارد. اما این واقعیت که تفاوت‌ها در بیومارکرها را می‌توان مدت‌ها قبل از مرگ مشاهده کرد، نشان می‌دهد که ژن‌ها و سبک زندگی نیز ممکن است در این زمینه نقش داشته باشند.

پرسش ها

قوی‌ترین عامل تعیین‌کننده طول عمر چیست؟

خواهران، برادران، و فرزندان افراد با طول عمر بلند (که به نام اقوام درجه اول شناخته می‌شوند) احتمال بیشتری دارند که برای مدت طولانی‌تری سالم بمانند و به سنین بالاتری نسبت به همسالان خود برسند. افرادی که والدین آن‌ها در سن ۷۰ سالگی یا به بالا صد ساله هستند، کمتر دچار بیماری‌های مرتبط با پیری می‌شوند.

عوامل کلیدی در طول عمر چیستند؟

این هشت عادت شامل موارد زیر هستند: ورزش، دوری از مصرف مواد مخدر، عدم استفاده از سیگار، مدیریت استرس، رژیم غذایی سالم، مصرف متعادل الکل، خواب کافی، و داشتن روابط اجتماعی مثبت.

چه عواملی بر زندگی انسان تأثیر می‌گذارند؟

از نظر تاریخی، عوامل سبک زندگی که بر مرگ و میر تأثیر می‌گذارد، شامل رژیم‌های غذایی ناسالم، کم‌فعالیتی جسمانی، سیگاری بودن، مصرف زیاد الکل، رفتارهای خطرناک، ایمنی در محیط کار، و ایمنی در رانندگی است.

چه چیزی امید به زندگی را تعریف می‌کند؟

عوامل محیطی و فیزیولوژیکی متنوعی در روند پیری نقش دارند. اگرچه تقریباً ۴۰ درصد از طول عمر انسان به وراثت بازمی‌گردد، اما بسیاری از ژن‌ها، مکانیسم‌های ژنتیکی، و مسیرهای مرتبط با طول عمر در دهه‌های گذشته شناخته شده‌اند.